نمی دانم چرا ، کجا ، تا کی ، برای چه ، ولی رفتی بی آنکه به فکر غربت چشمان من باشی




گفتی دوستت دارم و من به خیابان رفتم ... فضای اتاق برای پرواز کافی نبود

چقدر سخته
دلت بخواد سرتو باز به دیواری تکیه بدی که
یه بار زیر آوار غرورش همه وجودت له شده




کاش تو چایی بودی و من قند ، من خودمو فدات می کردم تا تو تلخی زندگی رو احساس نکنی





می توان پر کرد فاصله هایی بلـند را با یک پیام ساده و کوتاه...

کافیست بنویسی : دوستت دارم





دوستت دارم ، این تعارف نیست زندگی من است!





کو طبیبی تا شکافد قلب خونین مرا / تا ببیند من نمردم عشق تو کشته مرا




اگر مجبور باشم انتخاب کنم بین دوست داشتنت یا نفس کشیدن ، از آخرین نفسم استفاده می کنم تا بهت بگویم دوستت دارم




بیشتر از دیروز ، کمتر از فردا ، بیشتر از خودم ، کمتر از خدا ، بیشتر از خورشید و عمیقتر از دریا به یادتم و دوستت دارم



توی این دنیای دیوونه یه دیوونه دیوونه وار دیوونته دیوونه

 

 

بگو یارم کجاست تا خاک پایش را سرمه ی چشمانم کنم

 

 

هرکه یادش یاد ماست ، سرور و سالارماست / یاد او درمان ما وجای او در قلب ماست